Tao

U podstaw wszelkich chińskich poglądów na świat jest tao. Słowo to oznacza „drogę”, „metodę”, „sposób postępowania”, obraz, w jaki wszechświat ulega ciągłym przemianą, określa zasady i regularności występujących w nim zmian, zawiera wszelkie prawidłowości świata, przyrody i praw rządzących światem.  

Tao określa również drogę, po której poruszają się ludzie, to droga natury, to również Droga Ostatecznej Rzeczywistości. 

Chiński ideogram przedstawiający tao, składa się z dwóch elementów, głowy utożsamianej z osobą wiedzącą oraz wyrażenia ruchu - poruszenia, które pierwotnie obrazowało proces chodzenia.

 Koncepcja tao jest wynikiem obserwacji i analizy zmian następujących w przyrodzie związanych z powtarzającymi się co roku, występującymi po sobie porami roku, prowadzącego do procesu tworzenia, odnowy i destrukcji. 

Człowiek wielokrotnie zastanawiał się nad olbrzymią potęgą przyrody i zdawał sobie sprawę ze swego położenia oraz zależności od natury. Te rozważania i przemyślenia rodziły u ludzi przekonania, że aby żyć i być szczęśliwym, należy dostosować się do jej praw i żyć zgodnie z jej zasadami. Gdyby postępowanie człowieka było sprzeczne z naturą, z wszechmocnym tao, człowiek wywołując konflikt naraziłby się na bezwzględne działanie natury, a ponieważ jest stroną zdecydowanie słabszą musiałby doświadczyć przegranej i zaznać nieszczęścia. Rozważania nad tym zmuszały ludzi do badania i odkrywania prawidłowości tao oraz dostosowani swojego postępowania, zharmonizowania go z naturą. 

Pojmując wszechświat, jako coś ożywionego, człowiek starał się odkryć jego wolę, aby się do niej dostosować i z pokorą ją wypełniać. Ukształtowany na tych przekonaniach system etyczny, który opierał się na ubóstwianiu, obserwacji i naśladowaniu natury, stanowił źródło niezmiernie złożonych zasad postępowania człowieka. Zasady te dotyczyły prywatnego życia i stosunków, na poziomie życia rodzinnego, jak i na płaszczyźnie społecznej, stosunków międzyludzkich, przekładając się również na instytucje państwowe i zarządzanie państwem.  

Każda czynność, działanie, miało spowodować pomyślny wpływ natury lub zredukować i odmienić jej szkodliwe oddziaływanie. „Tao wszechświata składa się z dwóch zasadniczych części: Chien- tao, czyli tao Nieba, oraz Kuen- tao, tj. tao Ziemi. Tao Nieba otaczane było większą czcią niż tao Ziemi, ponieważ właściwie dzięki Niebu, dzięki ciepłu i deszczom, które zsyłało na bierną, ciemną i suchą ziemię, mógł następować proces tworzenia. W związku z tym Niebo było najwyższym bóstwem, a coroczne odradzanie się życia w przyrodzie było uważane za spontaniczne działanie Nieba i Ziemi w oparciu o odwieczne zasady tao.  

Z Chen – tao wiązano też ściśle Wang- tao, czyli tao, Drogę króla. Tak rozumiano sposób postępowania Nieba i króla, tzn. ruch obrotowy nieba i kolejne przebywanie króla – kapłana w poszczególnych komnatach pałacu – świątyni. Te dwa ruchy miały kierować ładem przyrody i ładem społecznym” . Oprócz tao wszechświata istniało tao człowieka, które jest niejako odbiciem i powieleniem w mniejszej skali tego pierwszego. Oznacza to, że działanie człowieka i jego życie prywatne jak i społeczne powinno być dostosowane do porządku i zasad natury. 

Zgodnie z tą filozofią na przykład osoba zdrowa, akceptuje swoją wewnętrzną naturę i dostosowuje ją do natury świata. „Człowiek taki jest uważany za zdrowego, ponieważ zna on pochodzenie wszystkich zjawisk, również swoje własne, zna swój umysł. A więc zdrowie nie może być w żaden sposób oddzielone od duchowego rozwoju” . Przyczynowo skutkowy sposób myślenia typowy dla Europejczyków nie jest wystarczający, aby pojąc, czym naprawdę jest tao. Potrzebne jest głębsze spojrzenie uwzględniające, że wszystko opiera się na prawach Natury, której nikt nie jest w stanie poprawić, ulepszyć i zmienić.

 Sztuka Feng Shui zajmuje się właśnie takim badaniem środowiska życia człowieka i wzajemnych zależności. Im to środowisko jest bliższe tym jego wpływ okazuje się być większy. Nakładają się na to elementy wewnętrzne, podlegające nieustannym zmianą i kształtujące wewnętrzną świadomość. Wpływ środowiska na człowieka jest przejawem bezkresnego i nieskończonego prawa uniwersum, Prawa Tao.  

W wyniku tego działania z nieskończonego niebytu w wyniku przemian i manifestacji wyłaniają się wszystkie rzeczy, każde zjawisko, aby ponownie do niego powrócić. Uproszczone wytłumaczenie Prawa Tao można przedstawić za pomocą siedmiu Twierdzeń Uniwersalnych, które są jednocześnie podstawą, na której ukształtowało się Feng Shui. 

Pełne zrozumienie i poznanie tych Twierdzeń jest możliwe na drodze intuicyjnej, poprzez medytacje i doświadczenie, przez co każda z tych zasad może być jednocześnie tematem do rozważań, medytacji i przemyśleń. Siedem Twierdzeń Uniwersalnych: - Wszystko jest rezultatem zróżnicowania Nieskończoności. - Wszystko podlega ustawicznym zmianom. - Każda rzecz i każde zjawisko posiadają swoje przeciwieństwo. - Każda rzecz i każde zjawisko mają dwa oblicza. - Nie istnieje identyczność. - Im mocniejsza jest cecha danej rzeczy, tym większe jest przeciwieństwo tej cechy. - Cokolwiek ma początek musi dobiec końca.

 „ Feng Shui kieruje się zasadami wywodzącymi się wprost z Prawa Tao. Są to: zasada oddechu natury, czyli chi, porządku natury, czyli li, kształtów i proporcji natury, czyli so, oraz ich form pojednania się, czyli feng” . 

Wielcy nauczyciele twierdzili, że trudno jest mówić o tao, ponieważ jest ono poza słowami, poza rzeczywistością. Można go doświadczyć, lecz żadne słowa go nie wyrażą. Lao Tsy pisał: „Tao, które można wyjaśnić, wcale nie jest tao”.